به بحرالمیت 2

205 روز پیش پس از ترکت به اینجا پناه آوردم. به کوتاه جمله های بی سروته ام. در خلوتی که به اندازه کوچکی دنیایم بود، آرام آرام در فضای بیان قدم گذاشتم. نوشتم و پاک کردم. رنجیدم و خندیدم. برگشتم به نوشته هایت. هنوز دوست داری زیر خاکستر اندوه غلت بزنی. گویی می خواهی برای همیشه اینگونه تعریف شوی. 

گمان می کنم من با باران چند روز پیش شسته شدم. پس از 205 روز می توانم سرم را بالا نگه دارم. به جلو نگاه کنم. نفس عمیق بکشم. تو را کنار بگذارم. گذشته تف تفی ام را با دستمال جمع کنم بگذارم گوشه ای. خوشحالم میم جانم. خوشحالم که سیم اتصالمان همیشه جرقه زد. خوشحالم که نیستی. خوشحالم از فقدانت.