نویسنده مهربان امروز هم مرا مهمان پیام دلگرم کننده اش کرده است. برایم نوشته که بخوان و بخوان و بخوان. بی آنکه توقع انتشار داشته باشی. برخلاف سیل عظیم روشنفکرنماهای نسل جدید، مرا به آثار کلاسیک قدیم ایرانی سوق داد. از بوستان به عنوان شاهکار یاد برد. گفت قابوسنامه را بخوان و بخوان.آه خدای من. چقدر نویسنده مهربان را دوست می دارم. کاش می توانستم حس خوبم نسبت به او را با آغوشم به او بدهم.
زندگی پر از ناامیدی و دو دلی است. باید کم کم راه را از بی راهه پیدار کرد. باید پشت سر را نگاه نکرد. به جلو حرکت کرد. آینده را روشن دید، روشن کرد، با چراغی!
آری که آینده نوشتنیست